Column | Mobiel

Hij had het kunnen weten, maar ja, toen het gebeurde was het te laat. Sindsdien is de binnenzak van zijn jas verboden terrein. Gelukkig kon de familie er om lachen en brengt het af en toe nog een glimlach teweeg als hij ze ergens tegenkomt.

Het was die dag druilerig weer. Een paraplu was net niet nodig, maar droog was het allerminst. Toen het moment aanbrak om de kist te laten zakken, boog hij voorover om het bloemstuk op de kist nog even recht te leggen. Een laatste, zorgzaam gebaar. Het was tijd om los te laten.

Terwijl hij voorover boog, gleed zijn mobiel uit de binnenzak van zijn jas. Klets. Daar lag ie, op de natte bodem van het graf. Rustig blijven. Dat is het instinct van een uitvaarverzorger. Kalmte bewaren, het belang van de familie altijd voorop. Toch gebeurde het niet geheel onopgemerkt.

Na afloop van de begrafenis, tijdens de koffie, informeerde een familielid hoe het met zijn mobieltje was afgelopen. ‘Weer veilig en droog in mijn bezit,’ zei hij met een knipoog, ‘maar nu op een andere plek.’ Terwijl hij zich wilde verontschuldigen, zei ze, ‘Ach, weet je, ik vond het wel een mooi idee, een mobieltje in het graf. Dan had ik m’n vader nog eens kunnen bellen!’

© Petra van Eldik – Neleman