Juf

Streng maar rechtvaardig. Het zijn woorden die ik met enige regelmaat hoor als een familie het verhaal vertelt van een overleden vader of moeder. Het zijn woorden die ook veel juffen en meesters typeren uit de tijd dat ik naar school ging. Ik herinner me een leraar geschiedenis op de middelbare school die precies zo was. Van hem leerde ik veel. Niemand ontsnapte aan zijn aandacht. Opletten was geen keuze maar een noodzaak.

Tegelijkertijd voltrok zich een kleine revolutie op mijn school. De leraar Frans mochten we bij de voornaam noemen. Hij was leuk en leek wel je vriend te zijn. We luisterden naar het Franse radiojournaal en chansons. Als je niet oplette, was dat je eigen keus.

Een poos geleden ontving mijn schoonzus in Canada het bericht dat haar juf van de lagere school was overleden. Ook bij haar kwamen er herinneringen bovendrijven. Ook haar juf was streng maar rechtvaardig geweest. Dankzij haar geduld en toewijding had mijn schoonzus, ondanks haar dyslexie, leren lezen en schrijven en haar zelfvertrouwen weer teruggevonden.

Als ze in Nederland was, bezocht ze steevast haar juf. Met Kerst stuurden ze elkaar een kaartje. Zo leefde haar juf tot op hoge leeftijd mee met het wel en wee van haar leerling.

Tijdens de uitvaart werd de brief die mijn schoonzus had geschreven, voorgelezen. Ode aan Jannie van Schooten. Stilletjes was er iets van vriendschap gegroeid, al zal ze altijd de juf en mijn schoonzus de leerling blijven. Duidelijk en zachtmoedig.

© Petra van Eldik – Neleman