Column | Geen woorden

Ze verloor haar ouders destijds vrij kort na elkaar. Onlangs las ik op Facebook dat haar broer ook overleden was. Ze is nu niet alleen wees, maar ook als enige over van hun gezin. En nog maar begin veertig. Ik las het bericht en het benam me de adem. Lange tijd wist ik niet hoe ik zou reageren, welk berichtje ik zou plaatsen. De woorden wilden maar niet komen. Ik voelde alleen.

Hoe kan het toch zijn dat de dood ons blijft overvallen? Dat we er zo van onder de indruk blijven? Dat het ons raakt tot in het diepst van onze ziel? Dat we er over blijven praten?

Het is net zo intens als bij een geboorte. Het ongrijpbare en kwetsbare, het adembenemende en allesomvattende van het leven komen dan zo dichtbij. Het kan groots en meeslepend zijn of intens droevig en broos of oppervlakkig en tegelijk zo diepgaand. Er zijn gewoon geen woorden voor.

Gelukkig is er muziek waarin we ons af en toe heerlijk kunnen verliezen. Klanken die alle woorden overstijgen en ons meenemen in het verhaal van ons gevoel.

Maar goed, ik wilde nog een berichtje plaatsen op haar Facebookpagina. Uiteindelijk vond ik een paar woorden, waarvan liefde en moed de sterkste waren. Ze reageerde met een hartje en ik slikte een traan weg.

© Petra van Eldik – Neleman