Doen

Doeners doen graag. Denkers trouwens ook. Denken is gewoon een andere vorm van doen. Echt. We doen allemaal zo graag. Als iemand het ergens moeilijk mee heeft, hoor je maar al te vaak, ‘Als ik iets doen kan, moet je het zeggen hoor.’

Zo kan het gebeuren dat je het bericht krijgt dat een familielid ernstig ziek blijkt te zijn. Familie en mensen om je heen reageren met medeleven en ze willen graag iets doen. Maar dat is nu juist het lastige. Voor een ernstig zieke kun je vaak zo weinig doen.

Gewoon een poosje zijn bij iemand blijken we best moeilijk te vinden. We denken dan al snel dat we niks doen. We hebben immers alleen gezeten en niks met onze handen gedaan. Voor de meesten onder ons is zitten iets om te doen als we willen uitrusten of op visite zijn en met elkaar willen praten. Waarom is dat zo anders als je aan het bed van een zieke zit?

Zo kun je er ook tegenop zien om op bezoek te gaan als er iemand is overleden. Wat moet je zeggen? Wat kun je dan doen? Voor je het weet, stel je het bezoekje weer uit.

De eerstvolgende keer dat je de moed vindt om op bezoek te gaan, probeer eens met lege handen te gaan. En een vol hart. Zo voelt de ander, die zelf ook niks kan doen, zich juist begrepen. En dat doet meer dan je zelf ooit kunt bedenken.

© Petra van Eldik – Neleman