Telefoontje

Terwijl hij druk bezig was, ging de telefoon. Hij herkende het nummer op het kleine schermpje, maar kon zo gauw niet op de naam komen. Toen hij opnam, hoorde hij aan de stem wie het was nog voor diegene haar naam genoemd had. Ook hoorde hij direct dat het een geen-goed-nieuws gesprek zou zijn. Als iemand begint met, ‘We moeten je iets vertellen,’ en je weet dat er geen sprake kan zijn van een aanstaand huwelijk of een geboorte vrees je het ergste.

Die vrees was gegrond. Eén van hun getrouwde kinderen bleek kanker te hebben. Hij luisterde aandachtig, stelde af en toe een vraag en zei iets in de trant van, ‘Wat moet dat moeilijk voor jullie zijn.’ Hij hoorde ook hoe ze zich vastberaden vasthielden aan de uitspraak van de arts dat de vooruitzichten goed waren. Ze zijn een hechte familie, dus houden ze samen de moed erin en weigeren ze zich eronder te laten krijgen.

Toch wist hij dat ze een lange periode van onzekerheid en ingrijpende behandelingen tegemoet moesten zien. Daar moesten ze zelf doorheen, dat kan een ander niet voor je doen. Dan schieten woorden zo enorm tekort.

Ze spraken af elkaar snel te ontmoeten en bij te praten. Hij verbrak de verbinding en staarde een poosje voor zich uit. Je weet uit eigen ervaring hoe krachtig en kwetsbaar het leven is, maar zo’n telefoontje drukt je weer even onbarmhartig met de neus op de feiten. Het went nooit.