Column | Facebook

Tijdens uitvaarten vertellen kleinkinderen steeds opnieuw hoe gezellig het bij opa en oma was. Ze herinneren zich de spelletjes, de fietstochtjes, de limonade en de lekkere taart. Ze koesteren de aandacht die er als vanzelfsprekend was. Ze genoten van het kopje thee terwijl ze lekker van zich af konden praten.

Nu plaatsen we foto’s op Facebook van een drankje doen op een terrasje. We worden opgejaagd zonder dat we het beseffen om overal van op de hoogte te zijn en aan alles mee te doen. Aan het eind van de dag kun je precies zien hoe iemand zijn of haar dag heeft doorgebracht tussen de haast van het werken en zorgen, het rijden van hot naar her en het eten koken door. In plaats van praten kijken we hoe het leven er op Facebook bij staat, hoeveel likes we scoren, want …

… dan weten we hoe leuk we zijn? Oma vond je lief. Dat wist je gewoon. Opa had nooit haast. Hij was er gewoon. Bij oma was er rust. Bij opa stond de tijd stil.

Steeds vaker denk ik tijdens een uitvaart dat ik ook zo’n oma wil zijn als wij kleinkinderen krijgen. Eentje die de waarde van tijd kent. Eentje bij wie je tot rust komt. Een oma bij wie je weet dat je goed bent zoals je bent, ook als je even niet te genieten bent. Een oma bij wie je je ware gezicht mag laten zien. Face to Face.

© Petra van Eldik – Neleman

Terug naar overzicht

Laatste nieuws