Column | De hond en zijn baasje

Je ziet het steeds vaker op een rouwkaart, een hondenpootje naast een naam. Het rijtje namen van nabestaanden eindigt dan met de naam van de geliefde viervoeter van de overledene. Toch ging het laatst helemaal anders. De naam van de hond stond bovenaan het rijtje, zo hecht was de band tussen de hond en zijn baasje.

De liefde van een hond is onvoorwaardelijk. Daar kunnen we als mensen veel van leren. Zelfs als je onaardig doet, blijft een hond je even enthousiast begroeten, iedere keer opnieuw. Een hond is altijd blij om je te zien. Een hond is trouw en heeft je lief tot de laatste snik.

Wat dieren niet kunnen zeggen, beleven ze des te meer. Ook het overlijden van hun baasje. Zo nam de viervoeter van de rouwkaart afscheid van zijn baasje. Hij kwispelstaartte, snuffelde en likte. Op een gegeven moment zag je hoe de hond besefte dat er iets helemaal anders was. Zijn baasje reageerde niet. Zijn baasje bleef stil liggen. Zijn baasje ademde niet meer.

Toen de familie aanstalten maakte om naar huis te gaan, liep de hond nog één keer naar de kist, snuffelde en draaide zich om. Hij liep met de familie mee naar buiten en voelde op zijn manier hun verdriet. Voor zijn baasje kon hij niks meer betekenen. Voor hen wel. Hij zou doorgaan met gewoon hond-zijn. Hij zou troosten zonder het te weten. Hij zou liefhebben tot hij niet meer kon.

© Petra van Eldik – Neleman