Column | Een kind

Starend uit het raam geniet ik van de glinstering op het gras en de bomen. Bedekt met rijp lijken ze zich te koesteren aan de winterse zonnestralen. Zo mooi. Zo puur. Zo ongerept. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Koesteren

Mijn gedachten dwalen af naar het telefoontje van gisteren. Een goede kennis vertelde dat een nichtje van haar, nog maar zeven lentes jong, was omgekomen door een verkeersongeluk. Omgaan met taal en de dood is ons vak, maar nu waren we beiden sprakeloos.

Een glinstering

Het went nooit, al zeggen we steeds weer tegen elkaar dat de dood bij het leven hoort. De dood hoort er alleen maar bij, omdat we geen keus hebben. Maar leven sluit de dood juist uit. Leven is ademen en bewegen, geven en houden van.

Zo puur

Elk kind is de samensmelting van twee mensen die samen één geworden zijn. Dat is en blijft een onbeschrijflijk wonder. En een wonder hoort niet dood te gaan.

Zo ongerept

Een kind hoort zich te koesteren aan winterse zonnestralen.

© Petra van Eldik – Neleman