Column | Chrysanten

Goede vrienden van ons gaan binnenkort verhuizen. De verbouwing van hun huis is bijna klaar. Toen zij het huis kochten, verrasten ze alle buren met een bloemetje om kennis te maken en zich alvast te verontschuldigen voor de eventuele overlast van de verbouwing.

Het deed me denken aan een afscheid waarbij iedereen aan het eind chrysanten mee naar huis kreeg. De overledene had jarenlang chrysanten gegeven aan iedereen die over de vloer kwam. Chrysanten kweken was haar passie. Als de buren te lang op zich lieten wachten, bracht ze hen persoonlijk een bosje.

Zij werd onder meer herdacht als een betrokken, gastvrije buurvrouw. Als het zover is, zullen onze vrienden vast herdacht worden als buren die je altijd weer verrasten. Maar goed, nu loop ik op de zaken vooruit. Hopelijk valt er eerst nog veel te beleven met elkaar.

Waar het om gaat is dat wat je met je hart doet een blijvende indruk achterlaat. Bij leven en bij sterven. Het doet ertoe wat je oprecht meent en van binnenuit geeft. Het kan een chrysant zijn of een bloemetje om kennis te maken met je buren. Het gebaar doet er eigenlijk niet toe. Het gaat om wat je van binnenuit wilt zeggen. Dat is echt. Dat voelen mensen. Dat raakt.

We willen als nuchtere Nederlanders nog weleens tegen elkaar zeggen dat we niet te emotioneel moeten doen. Ik betwijfel of dat altijd wijs is. Volgens mij zijn emoties, recht uit je hart, goud waard.

© Petra van Eldik – Neleman