Column | Trouw

Zij had zichzelf tot op hoge leeftijd, tot het allerlaatste moment weggecijferd. Haar man en kinderen, en later haar kleinkinderen, konden rekenen op haar aandacht en humor. Zorgen voor de ander zat diep in haar genen verankerd.

Wij leven in een tijd van opkomen voor jezelf en grenzen stellen. We hebben ontdekt dat het belangrijk is om niet alleen oog voor de ander, maar ook voor jezelf te hebben. Toch bekruipt me soms het gevoel dat we, als we niet oppassen, daarin doorslaan. Het is zo moeilijk om de balans te vinden. En, eenmaal gevonden, om die te behouden.

Dat had zij ook ondervonden in de zorg voor haar man. Hij was met het ouder worden een steeds grotere uitdaging in de omgang geweest. Het was haar bij tijd en wijle zo zwaar gevallen dat ze weleens had overwogen om van hem te scheiden. Toch had zij die stap nooit gezet. Ze had hem immers trouw beloofd.

Haar relativerende humor had haar daarin ‘trouw’ terzijde gestaan. Trouw is de andere kant van liefde en is pas nodig als de liefde niet meer vanzelfsprekend is. Trouw is voor de moeilijke tijden en bewaart de liefde tot de goede tijden weer aanbreken.

Vlak voordat hij zijn ogen sloot, lukte het haar niet om hem vanuit haar stoel een laatste kus te geven. Hij zag het en stuurde haar dat laatste kusje met een heel klein handgebaar in de lucht. Liefde verankerd in trouw. Sterker dan gedacht.

© Petra van Eldik – Neleman