Plotseling

Zijn zus zit naast hem. Hij start de auto en wil wegrijden, maar het is stil naast hem. Te stil. Hij kijkt naar rechts. Onbeschrijfelijk moment. Ze ademt niet. In een flits gaan er duizend gedachten door hem heen. Paniek overheerst. 112. De ambulance is heel snel ter plekke. Het ambulancepersoneel doet alles wat mogelijk is. Alles. Toch ademt zijn zus niet meer. Nooit meer.

Alsof hij van buiten naar binnen kijkt, ziet hij van alles om zich heen gebeuren. Iedereen is druk in de weer. Voor zijn gevoel staat hij stil. Doodstil. Het leven gaat verder zonder hem. Als de ambulance wegrijdt, loopt hij verdwaasd het huis van haar buren in. Hij ontwaart zijn broer en schoonzus. Zijn vrouw komt later. Zij vangt thuis eerst de kinderen op.

Hun moeder moet het ook weten. Maar hoe vertel je het haar? Ze woont te ver weg om dat persoonlijk te doen. Misschien maar eerst haar broer bellen die dicht bij haar woont. Dan kan hij het vertellen en is ze niet alleen als ze dit hartverscheurende nieuws te horen krijgt.

De koffie loopt pruttelend door. Iemand heeft kennelijk de machine aangezet. De geur van de koffiebonen is sterk, trekt hem terug in de werkelijkheid. De eerste tranen rollen over zijn wangen. Zijn broer sluit hem in zijn armen. Ze huilen de tranen van nooit meer samen met z’n drieën. Zo plotseling.

© Petra van Eldik – Neleman