Column | Aanstekelijk

De sfeer was ontspannen en hartelijk. Terwijl de koffie werd ingeschonken, werd er gelachen en uitbundig gepraat. Voor ik het wist, lachte ik mee. Tussen de anekdotes door ving ik op dat het vooral geen zwaarmoedige afscheidssamenkomst moest worden. Dat is ook geen probleem, dacht ik stilletjes. Het wordt op deze manier eerder een feestje.

Nadat we de tekst van de rouwkaart hadden aangepast, leidde ik het gesprek rustig richting het afscheid. O ja, zeiden ze, dat moet ook nog gebeuren. Tja, wat valt er te vertellen? Eigenlijk niet zo veel, hoor. We zijn blij dat hij er niet meer is. Het klinkt misschien hard, maar zo is het wel.

Er volgde een verhaal, een lang en verdrietig verhaal. Het lachen verstomde en werd vervangen door tranen. De tissues werden erbij gepakt en af en toe liep iemand naar buiten om een sigaret aan te steken en stoom af te blazen. Ik luisterde en schreef, stelde af en toe een vraag. Ik wilde de waterval van woorden vooral niet onderbreken. De vrije val bracht verlichting en baande de weg naar de lichtpuntjes die er ook waren geweest.

Het afscheid werd geen feestje en ook niet zwaarmoedig. Samen vertelden we met foto’s, woorden en muziek hoe het was geweest, eerlijk en respectvol. En de stille tranen werden stuk voor stuk opgevangen door hun aanstekelijke, bevrijdende lach.

© Petra van Eldik – Neleman