Column | Stamppot snijbonen

Ze was zo creatief, altijd bezig met haar handen, zo betrokken op de mensen om haar heen, altijd bereid je te helpen. Dan merkt ze dat ze dingen begin te vergeten. Steeds vaker vraagt ze zich af waarom ze toch de tuin is ingelopen of wat ze uit de kelder wilde halen. Zo had ze het zich niet voorgesteld. Als ze denkt aan een verpleeghuis als laatste thuis, loopt haar hart vol met een ongekend, diep verdriet. Ze weet nog hoe het was voor haar man. Nee, denkt ze, dat nooit.

De kinderen merken dat hun moeder steeds minder de vrouw is die ze kenden. Ze is nog steeds creatief, dat wel, maar ze maakt bijna niks meer af. Tijdens een gesprek raakt ze de draad kwijt en begint, zonder er erg in te hebben, steeds weer een nieuw gesprek. Ook de kleinkinderen merken iets aan oma al kunnen ze het niet benoemen.

Ze besluit een gesprek met een uitvaartverzorger te regelen om haar wensen rondom haar uitvaart te bespreken. Als hij aanbelt, is ze net aan de warme maaltijd begonnen. Ze ontvangt hem hartelijk. Stilletjes merkt de uitvaartverzorger hoe ze heerlijk geniet van de stamppot snijboontjes met saucijsje terwijl ze haar wensen kenbaar maakt. Als ze de keuze van de kist bespreken, doet ze er zelfs een schepje jus bovenop. Ze heeft genoten van het leven en blijft dat doen, tot het niet meer kan.

© Petra van Eldik – Neleman