Soms

Soms heb je gewoon geen woorden. Als je zoon trouwt. Als je dochter na zoveel jaar gaat scheiden en er drie kleinkinderen zijn. Als de zon schitterend schijnt. Als een kindje geboren wordt en het prille daglicht nooit zal zien. Als je partner het vonnis kanker te horen krijgt en je je geen raad weet met je gevoelens. Als de kanker overwonnen wordt tegen elke verwachting in. Als je moeder doodgaat en je haar nog  niet kunt missen. Als je kind vermist wordt en niemand weet waar het is. Als iedereen vergeefs op zoek gaat en jaren later de restanten van het lichaam gevonden worden door een niets vermoedende wandelaar. Opluchting, omdat er zekerheid is. Diep verdriet, omdat de hoop, die een vader en moeder altijd hebben, voorgoed gesmoord is.

Soms zijn er geen woorden. Het vergt moed om naast iemand te gaan zitten en te zwijgen, omdat elk woord er een te veel zou zijn. Moed is er nodig om te durven voelen en er te zijn voor de ander die zich geen raad weet met wat hem allemaal overkomt.

Soms is er dat ene woordje dat alles anders maakt. Dat woordje dat de ander weer moed geeft, omdat zij zich begrepen voelt. Dat ene woordje waar je niet over nagedacht had, maar dat er opeens was.

Soms vergt het moed om dat ene woordje gewoon uit te spreken, omdat het in je opkomt en je het zelf nog niet begrijpt.

 

© Petra van Eldik – Neleman

Terug naar overzicht

Laatste nieuws