Lang en gelukkig

Toen ze was overleden, verloor hij niet alleen zijn vrouw. Naarmate de tijd verstreek, trok hij zich steeds meer terug. Familie, buren en vrienden die naar hem omkeken, dachten dat het zijn manier van rouwen was. Soms deed hij de deur niet open als ze aanbelden. Soms wel, maar zei dan ronduit dat hij geen behoefte had aan bezoek.

Waar was de man gebleven die altijd zo behulpzaam was? Die vakanties tot in de puntjes regelde? Met wie je zo hartstochtelijk kon lachen? Als hij zo door zou gaan, zou hij steeds meer mensen afstoten. Toch zagen ze ook zijn onvermogen. Niemand kon er precies de vinger opleggen, maar er klopte iets niet.

Zijn huisarts hield hem goed in de gaten en stelde uiteindelijk de diagnose Parkinson. Zij legde uit welke impact dat heeft op iemands gedrag. Hij had destijds niet alleen zijn lieve vrouw verloren, maar ook voor een deel zichzelf.

Vrij snel kwam er een plekje vrij in het verpleeghuis. Zelden ging iemand er zo gewillig naar toe. Hoewel hij het niet helemaal begreep, gaf hij zich over aan zijn nieuwe woonsituatie. De zorg en aandacht van de verplegenden gaven hem rust. De regelmaat van de dagindeling deed hem goed. En wat genoot hij van de activiteiten. Hij vond zichzelf weer terug.

Hij woonde er maar liefst twaalf jaar. En al is dit geen sprookje, toch is het waar. Hij leefde nog lang en gelukkig.

© Petra van Eldik – Neleman