Een bakkie doen

Hun vader overleed heel plotseling. Hij was al begin tachtig en nog heel vitaal. Dat hij een keer zou overlijden, wisten ze. Maar zo snel? Toen ik bij hen kwam om het afscheid te bespreken, begroetten we elkaar en merkte ik terloops dat de sfeer wat bedrukt was. Best begrijpelijk. Het was nog zo kort geleden dat hun moeder was overleden en nu zaten we alweer bij elkaar om de afscheidssamenkomst van hun vader te regelen.

Nu was het zo dat het contact tussen de broers onderling in de loop der jaren was verwaterd. Hierdoor waren misverstanden een eigen leven gaan leiden. En die misverstanden waren uiteindelijk verwijten geworden die voor een onoverbrugbare verwijdering zorgden. Althans, zo leek het.

Noodgedwongen zaten ze nu weer bij elkaar. Het afscheid van hun vader moest immers geregeld worden. Terwijl we koffie dronken, vertelden ze dat hun pa een fervent koffiedrinker was geweest. Nadat ons gesprek afgelopen was en ik weer vertrok, schonken zij nog een keer in en raakten met elkaar in gesprek.

Wat je elke familie gunt en wat zo vaak niet mogelijk lijkt, lukte hun. Terwijl ze met elkaar spraken, konden ze het opbrengen om elkaar uit te laten praten en te luisteren naar ieders verhaal. Zo groeide het begrip voor de omstandigheden waardoor de misverstanden hadden kunnen ontstaan.

Hun pa moest eens weten hoe de liefde tussen zijn zoons hersteld werd terwijl ze deden wat hij altijd zo graag deed: samen een bakje doen.

 

© Petra van Eldik – Neleman

Terug naar overzicht

Laatste nieuws