Column | Oma

Ik zal die dag nooit vergeten toen twee grote kleindochters afscheid namen van haar. Ze vertelden tijdens het afscheid een prachtig verhaal over hun oma met wie ze konden lachen en huilen, die onvoorwaardelijk van ze hield, sokken voor ze breide en graag met hen winkelde.

Ze was een oma die je zo zou adopteren. Ze showde je altijd haar net gekochte kleren om te horen dat je ze mooi vond. Ze bakte en braadde en kookte dat het een lieve, smakelijke lust was. Ze stond dag en nacht voor je klaar en was altijd blij als je kwam. Je voelde je nooit verplicht om bij haar op bezoek te gaan. Je verlangde er juist naar om bij haar te zijn.

Op een dag die net als alle andere dagen begon, sloot zij zomaar haar ogen. In de tachtig, vitaal en geestelijk sterk, leek ze nog minstens twintig haar tegoed te hebben. Haar lichaam dacht er anders over en liet haar die ochtend in niet mis te verstane kracht weten dat haar levensdagen geteld waren.

Haar grote kleine meisjes namen die dag niet alleen afscheid van hun oma, maar ook van hun oudste vriendin.

 

© Petra van Eldik – Neleman

Terug naar overzicht

Laatste nieuws