Column | Zon

Zeven weken geleden ging ze met haar dochters naar Toscane. Nog één keer allemaal samen voordat het onafwendbare zou komen.

Prachtige plaatjes volgden op de app. Foto’s in de stralende zon op stralende gezichten. Er was geen spoortje te bekennen van wat ze wisten dat nog komen zou. De zon doet dat met je. Ze laat je even alles vergeten. Je koestert je in haar zorgeloze warmte. De tijd staat stil. Genieten is je grootste bezigheid.

Dan volgt de vliegreis naar huis. Het aftellen is nu ongemerkt echt begonnen. Je weet niet hoeveel dagen of weken ze nog heeft, maar dat het niet lang meer zal duren staat vast. In Nederland is de herfst in volle gang. ’s Avonds wordt het steeds vroeger donker, alsof de natuur je voorbereidt op dat ene moment waar je niet aan wilt maar dat zich steeds meer aan je opdringt.

In alle rust, terwijl de zon die middag de natuur zachtjes streelde, was het zover. Ze mocht gaan, haar lichaam op, haar hart bij haar kinderen en kleinkinderen, haar geest klaar voor de plek waar de zon altijd schijnt en nooit meer ondergaat. De plek waar het licht het van het donker heeft gewonnen.

© Petra van Eldik – Neleman