Column | Huilbui

We hadden een fijn gesprek over de afscheidsdienst van haar man. Er werden mooie ideeën geboren, ook de kleinkinderen zouden iets over opa vertellen. De muzieknummers waren uitgekozen op één na. Die wilde maar niet vlotten, alsof er ergens iets verstopt zat.

Bladerend in mijn boekje bleven mijn ogen rusten op het nummer Voor Altijd. Voor we er erg in hadden, luisterden we ernaar via de laptop van haar zoon. Stilletjes gleden de druppels van verdriet over haar wangen. Wat ze niet zeggen kon, welde op vanuit haar hart en stroomde steeds overvloediger uit haar ogen.

Tijd bestond even niet. Ze huilde, huilde zo zachtjes, zo intens. Toen de laatste woorden hadden geklonken en de muziek zachtjes weggleed, was de serene rust in de kamer bijna tastbaar. Langzaam bewoog iemand een hand, werd een kuchje hoorbaar.

De hond was inmiddels naast haar gaan zitten. Met een aai over zijn bol zei ze, ‘Jij mist je baasje ook, hè?’ Dat was de opmaat om samen de draad voorzichtig op te pakken. In haar volgelopen hart was weer ruimte voor een volgende stap op de nieuwe, onbekende weg zonder haar lief.

 

© Petra van Eldik – Neleman

 

Terug naar overzicht

Laatste nieuws