Column | Adem

Terwijl we in een ontspannen sfeer het leven van moeder bespraken, vroeg ik hoe zij haar laatste adem had uitgeblazen. Eén van de dochters reageerde heel direct. ‘Ze blies niks uit, hoor, dat heb ik niet gehoord. Ze hield haar adem in!’

De schaterlach die daarop volgde, van alle acht kinderen, vulde als een klaterende waterval de kamer. Als iemand op dat moment was binnengelopen, had het net geleken of we een feestje aan het vieren waren.

In zekere zin was dat ook zo. Zo lang van je 98-jarige moeder houden én genieten is iets om dankbaar voor te zijn. En de humor die als een rode draad door het gesprek liep hadden ze tenslotte van haar. De ene anekdote bleef de andere in rap tempo opvolgen.

Op een gegeven moment werd de toon wat serieuzer. We raakten in gesprek over hoe mooi en ondoorgrondelijk het leven is, over hoe dicht geboorte en dood bij elkaar staan. Twee uitersten van dezelfde verbazing. Het raakte hen diep. De tranen wonnen het nu van de lach en even was het zelfs stil aan tafel.

Toen we de draad van het gesprek weer oppakten, bleek de oudste dochter nog een overeenkomst ontdekt te hebben. ‘Bij onze geboortes ging het net zo als met ma d’r overlijden. Niks geen urenlange weeën. Ze hield gewoon d’r adem in en, floep, daar waren we.’ Met de wangen nog nat van de tranen vulde de schaterlach opnieuw de kamer. De cirkel was rond.

© Petra van Eldik – Neleman

Terug naar overzicht

Laatste nieuws