Column | Verrast

De telefoon gaat. Ik hoor een oergezellige stem die met me praat alsof we elkaar jaren kennen. Ik denk al snel, ‘Bij u zou ik wel een kopje thee willen drinken.’ Ik zie me al zitten in een knusse woonkamer waar de klok zachtjes tikt, de poes heerlijk ligt te soezen in het zonnetje op een mooie, antieke stoel. Wij eten roomboter koekjes bij de thee en keuvelen er gezellig op los. Hoewel de staartklok tikt, staat de tijd vredig stil.

Maar goed, daar belde ze niet voor. Haar vraag was of de as van meerdere mensen tegelijk kon worden uitgestrooid. ‘Is dat een rare vraag?’ ‘Welnee,’ antwoordde ik. ‘Deze vraag is ons nog niet eerder gesteld, maar de gedachte dat op deze manier overledenen bij elkaar blijven zoals in een graf, is hartverwarmend.’

Ze was even stil. Zo had ze het nog niet bekeken. Ze had de vraag gesteld namens iemand anders. Nu ze erover nadacht, zag ze hoe mooi die gedachte eigenlijk was. As die zich mengt terwijl het uitgestrooid wordt. Het voelde nu echt alsof we bij elkaar op de thee zaten. Beiden heel even in gedachten verzonken. Beiden aangenaam verrast.

© Petra van Eldik – Neleman