Altijd

Ze had geen oog voor het nieuws, voor de vele nare berichten op tv en in de krant. Zij las liever een boek. Sterker nog, ze verslond boeken. Als ze niet aan het zorgen of lezen was, borduurde, haakte of breide ze. Dat was haar wereld en dat was genoeg.

Bij haar kon en mocht alles. Altijd. Ze was lief en attent. Altijd. Zij had alle tijd voor je. Ze zag wat je nodig had voor je er zelf erg in had. Ze voelde aan wat je leuk vond en zorgde dat je je heerlijk kon uitleven. Bij haar was je echt thuis. En jij was haar wereld, dat was alles wat ze nodig had.

Heel geleidelijk begon het op te vallen. Ze werd vergeetachtiger, begon steeds meer in het verleden te leven. Lezen lukte nog wel. Onthouden wanneer de boeken ingeleverd moesten worden, lukte niet meer. Stapje voor stapje veranderde haar wereld.

Haar kinderen en kleinkinderen zagen hun lieve moeder en oma steeds verder wegglijden. Dementie. Niet aan te ontkomen. Ook niet aan de stille pijn die je dan te dragen krijgt. Het afscheid was er al voor ze was overleden. Haar wereldje werd kleiner en leger.

Ze omringden haar met alle zorg en liefde die zij in hen geplant had en, diep geworteld, doorgroeide: onverdeelde, alles overtreffende aandacht. Gewoon er zijn voor elkaar. Ook als je het een keer niet met elkaar eens bent. Daar wordt ieders wereld zoveel mooier van. Altijd.

© Petra van Eldik – Neleman